Lieve Wendie,

Meer dan 1 jaar verbleef je in het dierenasiel van de Grenstreek. Alle vrijwilligers daar zijn altijd zo bezorgd geweest om jouw welzijn. Net zoals jij gaven zij de moed nooit op en kijk, op 24 september 2006 mocht je eindelijk naar een nieuwe thuis bij onze Noorderburen vertrekken. Je was meteen ook de 100e senior van deze site die een nieuwe thuis kreeg.

Je nieuwe baasjes waren in de wolken over jou en schreven het volgend stukje voor deze pagina die speciaal voor jou, je kerverse baasjes en alle vrijwilligers van het dierenasiel de Grenstreek werd ontworpen. Bij deze gelegenheid willen wij iedereen die zich met hart en ziel heeft ingezet voor het welzijn van deze oudere Herdershond van harte bedanken.

Hoe begin je nu een "stukkie" over de 100ste oude hond die geplaatst is ? Niet zo moeilijk, we willen haar nooit meer kwijt ! Onze zoon heeft jaren last gehad van astma en het werd ons sterk afgeraden om een huisdier te nemen omdat dit zijn gezondheid negatief zou beïnvloeden. Het laatste jaar is hij echter medicijn vrij en bij zijn laatste bezoek aan de kinderarts vroeg hij of hij nu ook een hond mocht. De arts kon niet anders zeggen dan dat hij medisch gezien geen bezwaar zag. Dat mijn zoon hier zo ongeveer de gelukkigste dag van zijn leven door beleefde, mag duidelijk zijn.

Nu moest er nog een hond worden gezocht. Via internet werd er een top 10 samengesteld waar wij als ouders het laatste woord over wilden. Veel jongere honden verdwenen al weer snel van deze top 10 door snelle plaatsing maar Wendie bleef ! Na een tel. afspraak, je wil tenslotte toch ook zien wat je in huis haalt, gingen we op 24 september naar België om te kijken of dit onze hond zou worden.

Na een stevige wandeling van anderhalf uur was het eigenlijk al duidelijk, dit moest onze hond worden ! Nu hadden we nog wel een probleempje want met de herfstvakantie zouden we nog weg gaan. Monique gaf aan dat dit geen probleem was. Wendie kon deze week gewoon weer in het asiel doorbrengen. Ook eten, voerbak e.d. waren geen probleem, alles was zo geregeld.

En zo kwamen we thuis met een hond. In de auto ging allesgoed zolang we maar reden. Aan stilstaan heeft Wendie een hekel. Thuis merk je dan eigenlijk pas hoe groot een Duitse Herder eigenlijk wel is. Het hele huis moest worden afgesnuffeld wat voor ons nogal zenuwachtig over kwam maar dit was alleen een verkenningsronde.

's Nacht heeft Wendie gewoon lekker geslapen en wij dus ook. De volgende dag moesten we de hond alleen achter laten i.v.m. werk en school ! Toch spannend, hoewel ook hierin bleek Wendie een welopgevoede hond te zijn. Alles verloopt eigenlijk zoals je het zou willen met een hond. Blaft niet, laat de post(bode) met rust, verscheurt geen kranten en is nog gezellig ook.

Het grootste plezier doe je Wendie met een flinke strandwandeling. De bal mee en gooien maar. Deze hond is niet moe te krijgen en dat voor een "oude hond" ! Het mag duidelijk zijn, deze hond past gewoon erg goed bij ons en we zijn blij dat we Wendie zo nog een fijne oude dag kunnen bezorgen.

In naam van Wendie, hartstikke bedankt lieve Noorderburen !

Ook Nele, een vrijwilliger van het dierenasiel van de Grensstreek, drukt hierbij graag haar gevoelens uit over de hond die haar hart veroverde.

Toen ik begin juli 2005 aan Monique vroeg of er een asielhond was die een meter nodig had, vroeg ze me of ik Wendie zag zitten. Dus ben ik naar haar toe gegaan en zijn we samen gaan wandelen. Mijn eerste idee toen ik haar zag, was dat ze een mooie Duitse herder was die er nog bijlange niet zo oud uitzag als ze bleek te zijn. Het wandelen was ook heel aangenaam : ze trok bijna niet. Dus ik had meteen mijn metekind !

Ik probeerde toch heel geregeld om samen met Wendie te wandelen. Na enkele keren herkende ze mij en werd ik heel hartelijk begroet. Ze was altijd supertevreden als ze me zag. Eventjes "neuze-neuze" doen als begroeting was ons ritueel. Het afscheid was vaak wel moeilijk. Zolang we samen in haar hok waren, was ze stil aan het genieten van de knuffels en vroeg ze heel lief aandacht. Maar het moment dat ik het hok verliet, was het blaffen geblazen. In het begin dat we gingen wandelen, stond ze precies op automatische piloot. Het enige waar ze zich precies op concentreerde, was: wandelen ! Maar na enkele wandelingen bleek ze me toch altijd in het oog te hebben. Een dikke knuffel tussendoor vond ze ook helemaal niet erg.

Ik heb ook nooit problemen ondervonden met andere grote honden. Met kleine hondjes en katten had ze het precies wat minder. Dan was het volle aandacht en trekken om erbij te komen. Ze is precies wel wat bang dat ze minder aandacht zou krijgen als er andere honden om aandacht vroegen. Dan was het net alsof ze de rest wou duidelijk maken door te blaffen dat ze beter weg gingen.

Ik heb altijd gehoopt dat ze ooit geadopteerd zou worden. Ik was dan ook supergelukkig toen ik na meer dan een jaar meterschap het goede nieuws hoorde maar ik moet ook wel toegeven dat er enkele traantjes gevloeid zijn omdat ik haar nu zou moeten missen. Voor mij was Wendie echt wel mijn hond. Spijtig was het voor mij niet mogelijk om een hond in huis te nemen.

Graag zou ik nog de nieuwe baasjes bedanken ! Ik vind het fantastisch dat ze voor haar gekozen hebben en ze mogen er zeker van zijn dat ze er nooit spijt van zullen hebben want ze is een echte schat. Heel leuk het was om te horen dat het goed met haar gaat.

Wendie, geniet van je nieuwe thuis !